دانشگاه شهید باهنر کرمان

 آمار

تعداد نشریات26
تعداد شماره‌ها447
تعداد مقالات4,557
تعداد مشاهده مقاله5,379,997
تعداد دریافت فایل اصل مقاله3,580,061
جابری اردکانی, سیّد ناصر, موحّد, عبدالمحمّد, صدیق, مصیّب. (1396). بررسی تأویل و پیوند آن با تداعی معانی در معارف بهاءولد. , 20(42), 53-72. doi: 10.22103/jll.2018.1968
سیّد ناصر جابری اردکانی; عبدالمحمّد موحّد; مصیّب صدیق. "بررسی تأویل و پیوند آن با تداعی معانی در معارف بهاءولد". , 20, 42, 1396, 53-72. doi: 10.22103/jll.2018.1968
جابری اردکانی, سیّد ناصر, موحّد, عبدالمحمّد, صدیق, مصیّب. (1396). 'بررسی تأویل و پیوند آن با تداعی معانی در معارف بهاءولد', , 20(42), pp. 53-72. doi: 10.22103/jll.2018.1968
جابری اردکانی, سیّد ناصر, موحّد, عبدالمحمّد, صدیق, مصیّب. بررسی تأویل و پیوند آن با تداعی معانی در معارف بهاءولد. , 1396; 20(42): 53-72. doi: 10.22103/jll.2018.1968

بررسی تأویل و پیوند آن با تداعی معانی در معارف بهاءولد

نثرپژوهی ادب فارسی
مقاله 3، دوره 20، شماره 42، دی 1396، صفحه 53-72    اصل مقاله (472.29 K)
نوع مقاله: مقاله پژوهشی
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22103/jll.2018.1968
نویسندگان
سیّد ناصر جابری اردکانی* 1؛ عبدالمحمّد موحّد2؛ مصیّب صدیق3
1استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه خلیج فارس
2استادیار گروه زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه خلیج فارس
3کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی
چکیده
  عرفا به اشکال گوناگونی در شعر و نثر طرح‌ نو درافکنده‌اند و آثاری متفاوت با ویژگی‌های ادبی شاخص، خلق کرده‌اند. بهاءولد نیز عارفی است دارای سبک و اثری پدید آورده است که به لحاظ ویژگیِ تأویلی- تفسیری قابل تأمل است. در این پژوهش، روش‌های تأویلی بهاءولد و نسبت تأویل با تداعی معانی بررسی شده است. روش تحقیق به صورت تحلیلی- توصیفی ­است؛ بدین صورت که با استخراج و بررسی کلیۀ تأویل‌های اثر و تطبیق آن­ها با معانی مفسران، تفاوت برداشت­ها و هم­چنین خلاقیت مؤلف نشان داده شده­است. بررسی مصادیق نشان می‌دهد که مهم‌ترین اصول و مبانی عرفانی با بسامد­های متفاوت در آفرینش تأویل­های معارف مؤثر بوده است، اما اصل «محو هستی» بیشترین اهمیت و بسامد را دارد، علاوه بر آن، «عشق»، از دیگر مبانی مهم عرفان بهاءولد در خلق تأویل به شمار می‌آید. این پژوهش همچنین نشان می­دهد که مؤلف از روش‌هایی مانند «تعریف و بازتعریف»، «ترکیب»، «تخصیص»، «تعلیل» و «دگرگونی‌های روایی»، در خلق تأویل بهره برده است، اما تداعی معانی شیوۀ خلّاقانه و مبدعانۀ او به شمار می‌آید؛ روشی که در آن بر اساس اصول تداعی و به کمک تشبیه، استعاره، تمثیل، تضاد، جناس و دیگر آرایه‌های بلاغی، بخشی از مهم­ترین تأویل‌های معارف خلق شده است و ملهم این دیدگاه ‌است که میان تأویل، بلاغت و تداعی نسبتی برقرار است و نیز تأویل همواره روشی برای رسیدن به معنای متن نیست؛ بلکه شیوه‌ای برای خلق معانی نوی است که رویی به سوی متن مرجع و سری در دنیای خلاقانۀ مؤلف دارد.
کلیدواژه‌ها
عرفان؛ تأویل؛ هرمنوتیک؛ بهاءولد؛ معارف بهاءولد
مراجع

فهرست منابع

الف)کتاب‌ها

  1. قرآن. (1373). ترجمة محمد مهدی فولادوند. دارالقرآن کریم.
  2. ابوالفتوح رازی، حسین بن علی. (1408ق). روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن. مشهد: بنیاد پژوهش­های اسلامی آستان قدس رضوی. 
  3. ابوزید، نصرحامد. (1389). معنای متن .  ترجمه مرتضی کریمی نیا. چاپ پنجم. تهران: طرح نو.
  4. استیس، و. ت. (1374). عرفان و فلسفه. ترجمۀ بهاءالدین خرمشاهی، تهران: سروش.
  5. براهنی، رضا. (1375). بحران نقد ادبی و رساله حافظ. تهران: انتشارات ویستار.
  6. بهاء ولد، محمدبن حسین خطیبی بلخی. (1352). معارف. تصحیح بدیع الزمان فروزانفر. تهران: طهوری.
  7. تهرانی، سید محمد حسین. (1416 ق). معرفة العباد. تصحیح عبدالرحیم مبارک، بیروت: دارالمحجه البیضاء.
  8. رشید الدین میبدی، احمدبن سعد. (1371). کشف الاسرار و عده الابرار. تهران: امیرکبیر.
  9. زرین‌کوب، عبدالحسین. (1388). جستجو در تصوف ایران. تهران: امیرکبیر.
  10. زرکشی، بدرالدین. (1421 ق). البرهان فی علوم القرآن. مصطفی عبدالقادر عطا. بیروت: دارالفکر.
  11. سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن .(1422ق). الاتقان فی علوم القرآن. مصطفی دیب البغا. بیروت: دار ابن­کثیر.
  12. شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1392). زبان شعر در نثر صوفیانه. تهران: سخن.
  13. فتوحی، محمود. (1389). بلاغت تصویر. تهران: سخن. 
  14. فولادی، علی رضا. (1389). زبان عرفان. تهران: سخن.
  15. کادن؛ جی. ای. (1380). فرهنگ ادبیات و نقد. ترجمه کاظم فیروزمند. تهران: نشر شادگان .
  16. کربن، هانری . (1390). تخیل خلاق در عرفان ابن عربی. ترجمۀ ان­شاءالله رحمتی. چاپ دوم. تهران: جامی.
  17. کربن، هانری . (1380). تاریخ فلسفه اسلامی. ترجمه سید جواد طباطبایی. تهران: کویر.
  18. سجادی، سید جعفر. (1389). فرهنگ اصطلاحات و تعابیر قرآنی. تهران: طهوری. 
  19. میبدی، ابو الفضل رشید الدین میبدى.‏ (1371). کشف الأسرار و عدة الأبرار. تصحیح على اصغر حکمت‏. تهران: امیر کبیر.
  20. میرصادقی، جمال و میرصادقی، میمنت. (1377). واژه‌نامۀ هنر داستان‌نویسی. تهران: انتشارات کتاب مهناز.
  21. نویا، پل. (1373). تفسیر قرآنی و زبان عرفانی. ترجمۀ اسماعیل سعادت. تهران: مرکز.
  22. واینسهایمر، جوئل. (1393). هرمنوتیک فلسفی و نظریۀ ادبی. ترجمۀ مسعود علیا.تهران: ققنوس.
  23. یونگ، کارل گوستاو. (1370). خاطرات، رؤیاها، اندیشه‌ها. ترجمه پروین فرامرزی. مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی.

 

ب) مقاله­ ها

  1. پورنامداریان، تقی و طهرانی ثابت، ناهید. (1388). «تداعی و فنون بدیعی». فنون ادبی. سال اول، ش 1. ص 12- 1.
  2. جوکار، نجف و جابری، سید ناصر. (1389). «پیوند ابیات مثنوی بر اساس تداعی و تمثیل». نشریۀ ادب و زبان. شمارة 28. ص 74- 51.
مشهدی، محمدامیر و طاهری، زهرا. (1392). «تکرار و تداعی، ویژگی سبکی نظامی درمنظومة خسرو و شیرین». فصل‌نامۀ تخصصی نظم و نثر فارسی(بهار ادب). سال ششم. ش2. ص 381 – 363.

آمار
تعداد مشاهده مقاله: 538
تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 363


سامانه مدیریت نشریات علمی. طراحی و پیاده سازی از سیناوب