نقشهای معنایی حرف اضافة «از» در زبان فارسی

1. ابوالقاسمی، محسن. (1376). راهنمای زبان­های باستانی ایران. تهران: سمت.

2. ابوالقاسمی، محسن. (1387). دستور تاریخی زبان فارسی. چاپ هفتم. تهران: سمت.

3. انوری، حسن و حسن احمدی گیوی. (1375). دستور زبان فارسی( جلد دوم). چاپ چهاردهم. ویرایش دوم. تهران: فاطمی.

4. انوری، حسن (1381). فرهنگ سخن. چاپ اول. تهران: سخن.

5. خطیب­رهبر، خلیل. (1347). دستور زبان فارسی: کتاب حروف اضافه و ربط. تهران: صفی­علیشاه.

6. خیام­پور، عبدالرسول. (1389). دستور زبان فارسی. چاپ پانزدهم. تبریز: ستوده.

7. دبیرسیاقی، محمد. (1374). پیشاهنگان شعر فارسی. چاپ چهارم. تهران: علمی و فرهنگی.

8. دهخدا، علی­اکبر.(1377). لغت­نامه. تهران: دانشگاه تهران.

9. راشد محصّل، محمدتقی. (1385). وزیدگیهای زادسپرم. چاپ دوم. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی .

10. شریعت، محمد جواد. (1384). دستور زبان فارسی. چاپ هشتم. تهران: اساطیر.

11. فره­وشی، بهرام. (1378). کارنامة اردشیر بابکان. چاپ دوم. تهران: دانشگاه تهران.

12. لازار، ژیلبر. (1384). دستور زبان فارسی معاصر. مترجم: مهستی بحرینی. تهران: هرمس.

13. ماهوتیان، شهرزاد. (1387). دستور زبان فارسی از دیدگاه رده­شناسی. مترجم: مهدی سمائی. چاپ پنجم. تهران: مرکز.

14. مشکوۀ­الدینی، مهدی. (1374). دستور زبان فارسی بر پایة نظریة گشتاری. چاپ چهارم. مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.

15. ــــــــــــــــــــ . (1388). دستور زبان فارسی: واژگان و پیوندهای ساختی. تهران: سمت.

16. معین. محمد. (1377). فرهنگ معین. تهران: امیرکبیر.

17. ناتل خانلری، پرویز. (1377). تاریخ زبان فارسی. جلد سوم. تهران: فردوس.

18. یاسمی. رشید و محمدتقی بهار و همکاران. (1371). دستور زبان فارسی (پنج استاد). چاپ دوم. تهران: نگاه، علم.

 

ب. مقاله­ها

19. چنگیزی، احسان و هاشمی کمانگر، سمیه­السادات. (1395). « حرف اضافۀ/ǰɑ/  در گونة بابلیِ زبان مازندرانی». مجلة زبان و زبانشناسی. دورة 12. شمارة 24. 151ـ166.

20. ذوالنور، رحیم. (1365). «رفتارشناسی حروف اضافه». رشد ادب فارسی. سال 2، شمارة 8، 12ـ23.

21.صادقی، علی­ اشرف. (1349). «حروف اضافه در فارسی معاصر». نشریة دانشکدة ادبیات و علوم انسانی تبریز. دورة 22، شمارة 3ـ4، 441ـ470.

22.وفائی، سید. (1355). «حروف اضافه در زبان فارسی معاصر: موارد استعمال و خصوصیات نحوی آنها». نشریة دانشکدة ادبیات و علوم انسانی تبریز. سال 28 (شمارة پیاپی 117)، 49ـ 86.

ج. منابع لاتین

23. Anklesaria, T. D. (1913). Dânâk-u Mainyô-i Khard. Bombay: Missrs. T.D. Anklesaria.

24. Bartholomae, C. (1961). Altiranisches Wörterbuch. Berlin: W. De Gruyter.

25. Blake, B.J. (2004). Case. Combridge: University Press.

26. Boyce, M. (1975). A Reader in Manichaean Middle Persian and Parthian (Acta Iranica 9). Leiden: E.J. Brill.

27. Brunner, Ch. j. (1977). A Syntax of Western Middle Iranian. Delmar, New York: Caravan Books.

28. Bubenik, V. (2006). “Case and Prepositions in Iranian”. From Case to Adposition: The Development of Configurational Syntax in Indo-European Languages. Vol. 280. J. Hewson & V. Bubonic (Eds.). Amesterdam/ Philadelphia: John Benjamins Publishing Company, 131-158.

29. Creissels, D. (2009). “Spatial Cases”. Case: The Oxford Handbook of Case. Ed. A. Malchukov and A. Spencer, Oxford-New York: Oxford University Press. 609-625.

30. Jackson, A.V.W. (1892). An Avesta Grammar in Comparison with Sanskrit. Stuttgart: W. Kohlhammer.