دانشگاه شهید باهنر کرمان

 آمار

تعداد نشریات26
تعداد شماره‌ها447
تعداد مقالات4,557
تعداد مشاهده مقاله5,380,789
تعداد دریافت فایل اصل مقاله3,580,640
وثاقتی جلال, محسن, نقابی, عفت. (1398). بازخوانی بلاغتِ «واو آغازین» در نثر مرسل با تأکید بر قطب مجازی زبان. , 22(45), 225-249. doi: 10.22103/jll.2019.14210.2667
محسن وثاقتی جلال; عفت نقابی. "بازخوانی بلاغتِ «واو آغازین» در نثر مرسل با تأکید بر قطب مجازی زبان". , 22, 45, 1398, 225-249. doi: 10.22103/jll.2019.14210.2667
وثاقتی جلال, محسن, نقابی, عفت. (1398). 'بازخوانی بلاغتِ «واو آغازین» در نثر مرسل با تأکید بر قطب مجازی زبان', , 22(45), pp. 225-249. doi: 10.22103/jll.2019.14210.2667
وثاقتی جلال, محسن, نقابی, عفت. بازخوانی بلاغتِ «واو آغازین» در نثر مرسل با تأکید بر قطب مجازی زبان. , 1398; 22(45): 225-249. doi: 10.22103/jll.2019.14210.2667

بازخوانی بلاغتِ «واو آغازین» در نثر مرسل با تأکید بر قطب مجازی زبان

نثرپژوهی ادب فارسی
مقاله 10، دوره 22، شماره 45، تیر 1398، صفحه 225-249    اصل مقاله (730.23 K)
نوع مقاله: مقاله پژوهشی
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22103/jll.2019.14210.2667
نویسندگان
محسن وثاقتی جلال* 1؛ عفت نقابی2
1دانشگاه خوارزمی
2استاد دانشگاه خوارزمی
چکیده
چکیده
واو آغازین در دورۀ نثر فارسی مرسل بسامد بالایی دارد و با عدول از زبان معیار یک پدیدۀ سبکی به شمار می‌آید. قرار گرفتن این حرف در آغاز جمله‌‌ها، چه نقشِ زیبایی‌شناختی در نثر مرسل دارد؟ این مقاله برای یافتن پاسخ مناسب با روش توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر سبک شناسی ساختارگرا با تأکید بر علم معانی، آرای بلاغیون و نحویون را مطالعه نموده و با تکیه بر نظریۀ قطب مجازی زبان به شیوۀ استقرایی متون نثر مرسل را تحلیل کرده است. نتایج نشان می‌دهد که واو آغازین در ساختار نثر مرسل تحت تأثیر زبان عربی نبوده، بلکه به عنوان ابزار مهمِ فارسی، درونۀ زبان را متحول کرده و ضمن مجازی کردن زبان از طریق جای‌گردانی نحوی، با کارکرد عاطفی، موسیقایی، ایجاز، انسجام متن، ایجاد توازن نحوی، تحمیل دلالت‌های ثانویه بر متن، آرایش واژگان و تقویت امکانات ادبی به شکل معناداری نثر مرسل را هنری و زیبا کرده است.
کلیدواژه‌ها
کلید واژه: واو آغازین؛ نثر مرسل؛ قطب مجازی زبان؛ زیبایی شناسی
مراجع

   فهرست منابع

الف)کتاب­ها

  1. ابوالقاسمی،  محسن. (1383). دستور تاریخی زبان فارسی. تهران: سمت.
  2. احمدی، بابک. (1390). ساختار و تاویل متن. چاپ چهاردهم. تهران: انتشارات مرکز.
  3. بلعمی، ابوعلی. (1379). تاریخ بلعمی. تصحیح محمد تقی بهار. تهران: انتشارات زوار.
  4. بهار، محمد تقی. (1381). سبک شناسی نثر. جلد دوم. تهران: انتشارات زوار.
  5. تاریخ­سیستان (1366). تصحیح محمد تقی بهار. چاپ دوم. تهران: انتشارات پدیدۀ خاور.
  6. جرجانی، عبدالقاهر. (1368). دلایل الاعجاز فی­القران. ترجمۀ محمد رادمنش. مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی.
  7. حق­شناس، علی­محمد. (1390). مقالات ادبی و زبان­شناختی. چاپ دوم. تهران: انتشارات نیلوفر.
  8. حق­بین، فریده. (1392). زبان شناسی ایرانی، نگاهی تاریخی از دورۀ باستان تا قرن دهم. تهران: نشر مرکز.
  9. خطیب­رهبر، خلیل. (1367). حروف ربط و اضافه. تهران: انتشارات سعدی.
  10. خطیبی، حسین. (1390). فن نثر در ادب فارسی. چاپ چهاردهم. تهران: انتشارات زوار.
  11. خیام، عمر بن ابراهیم. (1933). نوروزنامه. تصحیح مجتبی مینوی. تهران: کتابخانۀ کاوه.
  12. دولت­آبادی، محمود. (1380). جای خالی سلوج. تهران: نشر چشمه.
  13. روانی­پور، منیرو. (1369).  سنگ­های شیطان. چاپ چهارم. تهران:  نشر مرکز.
  14. سید قاسم، لیلا. (1396). بلاغت ساختارهای نحوی در تاریخ بیهقی. تهران: انتشارات هرمس.
  15. شریعتی، علی. (1359). هبوط. تهران: انتشارات سروش.
  16. شمیسا، سیروس. (1387). سبک­شناسی نثر. چاپ چهاردهم. تهران: نشر میترا.
  17. شفیعی­کدکنی، محمدرضا. (1386). موسیقی شعر. چاپ دهم. تهران: آگه.
  18. صفوی، کوروش. (1390). از زبان­شناسی به ادبیات. جلد اوّل. چاپ سوم. تهران: انتشارات سورۀ مهر.
  19. غلامرضایی، محمد. (1394). سبک شناسی نثر پارسی. تهران: انتشارات سمت.
  20. فتوحی، محمود. (1390). سبک­شناسی، نظریه­ها، رویکردها­ و روش­ها. تهران:  اتنشارات سخن. 
  21. ناتل خانلری، پرویز. (1391). تاریخ زبان فارسی. تهران: فرهنگ نشر نو.
  22. یاکوبسن، رومن. ( 1369). زبان­شناسی و نقد ادبی. ترجمۀ مریم خوزان و حسین پاینده. تهران: نشر نی.

 

ب)مقاله­ها

  1. احمدی، بهیه و قاری، محمدرضا. (1394). «نقش بلاغی و هنری و معناآفرینی حروف در زبان شعر». فصلنامۀ پژوهش­های زبان و ادب فارسی. سال 94. شمارۀ 38. صص197-173.
  2. تقی­پور، ابوالفضل. (1395). «بررسی تطبیقی کارکردهای واو در فارسی و عربی با محوریت اشعار سعدی». دوماهنامۀ جستارهای زبانی. دورۀ دوم. شمارۀ 3. صص34-19.
  3. حق­شناس، علی­محمد. (1383). «آزادی و رهایی در زبان و ادبیات». فصلنامۀ مطالعات و تحقیقات ادبی دانشگاه تربیت معلم. دورۀ 1. شمارۀ3و4. صص58-39.
  4. خرمشاهی، بها الدین. (1374). «نکات قرانی». فصلنامۀ بیّنات. سال 3. شمارۀ 9. صص37-26.
  5. ذوالفقاری، داریوش و همکاران. (1391). «دو نوع واو نویافته در علم معانی با تکیه بر شاهنامه». فصلنامۀ تخصصی سبک­شناسی نظم و نثر فارسی. سال 5. شمارۀ 2. صص227-217.
  6. صیادکوه، اکبر و رئیسی، آسیه. (2017). «کارکردهای گستردۀ حرف واو در گلستان سعدی». فصلنامۀ هنر زبان. دورۀ2. شمارۀ1. صص32-5.
  7. عمران­پور، محمدرضا. (1384). «ساخت­های هم­پایه و نقش زیباشناختی آن در کلیله­و دمنه».پژوهش زبان و ادبیات فارسی. شمارۀ5. صص146-121.
  8. فقیه ملک، نسرین. (1386). «شور عطف، بررسی نشانۀ واو عطف در صد غزل سعدی». فصلنامۀ علمی پژوهشی علوم انسانی دانشگاه الزّهرا. دورۀ17. شمارۀ 68-67. صص168-147.
آمار
تعداد مشاهده مقاله: 393
تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 339


سامانه مدیریت نشریات علمی. طراحی و پیاده سازی از سیناوب