آمار
| تعداد نشریات | 26 |
| تعداد شماره‌ها | 447 |
| تعداد مقالات | 4,557 |
| تعداد مشاهده مقاله | 5,380,003 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 3,580,069 |
بررسی مؤلفه‌های امید در دو شخصیت گیو و کاموس کشانی از شاهنامة فردوسی بر اساس نظریة اسنایدر | ||
| مجله مطالعات ایرانی | ||
| دوره 23، شماره 45، تیر 1403، صفحه 277-297 اصل مقاله (586.02 K) | ||
| نوع مقاله: علمی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22103/jis.2024.19760.2358 | ||
| نویسندگان | ||
| کیمیا کلهری1؛ لیلا هاشمیان* 2 | ||
| 1کارشناس ارشد- دانشگاه بوعلی سینا همدان | ||
| 2عضو هیات علمی/دانشگاه بوعلی سینا | ||
| چکیده | ||
| شخصیت‌پردازی به عنوان یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های روایتگری، نقش مهمی در ماندگاری و برجستگی آثار داستانی ایفا می‌کند. شخصیت‌ها زیربنای اصلی هر سازة داستانی هستند و هر چه نویسنده بتواند شاکلة داستان خود را بر روی پایه‌های شخصیتی استوارتری بنا کند، می‌تواند به جادوانگی اثرش امیدوارتر باشد. در میان آثار کلاسیک ادبیات جهان، شاهنامة فردوسی اثری است که فراتر از آثار هم‌ردة خود به عناصر داستان نویسی اهمیت داده و حتی در بسیاری از موارد به معیارهای امروزی روایتگری پهلو می‌زند. شخصیت‌های این اثر بزرگ ادبی، ویژگی‌های اجتماعی، روانی و فردی منحصر به فردی دارند که آنها را به قهرمانانی چندبُعدی تبدیل کرده‌اند. با توجه به ماهیت حماسی شاهنامه، امید و نیروی انگیزه یکی از مؤلفه‌های روانی و روحی کاربردی است که حضورش به عنوان نیروی محرکه و پیش‌برنده برای اهداف حماسی در شخصیت‌ها احساس می‌شود. در پژوهش حاضر، به بررسی مؤلفة امید با تکیه بر نظریة اسنایدر در دو شخصیت گیو و کاموس که از نظر رفتاری کاملاً با یکدیگر تفاوت دارند و ویژگی‌های مثبت و منفی شخصیتی در آنها بارز است، پرداختیم. تفکر هدف، تفکر گذرگاه و تفکر عامل مؤلفه‌های این بررسی هستند و در نهایت نتایج بررسی‌های این مقاله نشان می‌دهد که طبق نظریة اسنایدر، مؤلفة امید با همة ابعاد پیچیدة روانشناختی آن، اصلی‌ترین عامل محرک و پیش‌برندة این دو شخصیت برای خلق صحنه‌های حماسی و قهرمانی است. تفکر هدف و عامل در شخصیت گیو خود را به روشنی می‌نمایاند و در نتیجه بُعد انگیزشی امید در او غعالانه عمل می‌کند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| شاهنامه؛ امید؛ اسنایدر؛ گیو؛ کاموس | ||
| مراجع | ||
|
باب‌الحوائجی، فهیمه. (1376). «تحلیل محتوا». فصلنامة کتاب، 4، صص 76-107.
براتی‌سده، فریده (1391). فنون روانشاسی مثبت‌گرا. تهران: رشد، چاپ اول.
پرچم، اعظم و محققیان، زهرا. (1390). «بررسی تطبیقی ناامیدی در نظریة اسنایدر و قرآن کریم». علوم قرآن و حدیث. سال چهل و سوم. شمارة87. صص 83-108.
پرچم، اعظم؛ فاتحی‌زاده، مریم؛ محققیان، زهرا. (1392). «ابعاد سه‌گانۀ نظریه امید اسنایدر و تطبیق آن با دیدگاه قرآن کریم» تحقیقات علوم قرآن و حدیث. سال دهم. شمارۀ 1. صص.1-29.
جعفری، محمدتقی (1379). فلسفه و هدف زندگی. تهران: مؤسسة تدوین و نشر آثار علامه جعفری.
رستگار فسائی، منصور. (1379). فرهنگ نام‌های شاهنامه، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
سعادت، اسماعیل. (1396). دانشنامة زبان و ادب فارسی، جلد پنجم. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
صمدی، لاله، و فدایی، غلامرضا. (1394). «تحلیل استنادی به مثابه روش تحقیق». پژوهش‌نامۀ علم سنجی، 1(2 (پیاپی 2))، 51-70.
فردوسی، ابوالقاسم (1371). شاهنامه. به کوشش جلال خالقی مطلق. نیویورک: بنیاد میراث ایران.
کار، آلن (1385). روانشناسی مثبت. مترجم: حسن پاشاشریفی، جعفر نجفی و باقر ثنایی. تهران: سخن.
محققیان، زهرا و همکاران (1390). «تحلیل اخلاقی امید با تأکید بر آیات قرآن کریم». پژوهشنامة اخلاق. سال چهارم. شمارة۱۳. صص 93-118.
مرتضوی، منوچهر (1369). فردوسی و شاهنامه. تهران: موسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
مطهری‌پور، مرتضی و آذربایجانی، مسعود. (1396). «ساختار معنایی امید در آیات قرآن کریم». مطالعات تفسیری. سال هشتم. شمارة32. صص 59-79.
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 139 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 132 |
||