آمار
| تعداد نشریات | 26 |
| تعداد شماره‌ها | 447 |
| تعداد مقالات | 4,557 |
| تعداد مشاهده مقاله | 5,379,991 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 3,580,057 |
کژخوانی های ویلبرفورث کلارک از گویش شیرازی و مثلّث حافظ | ||
| مجله مطالعات ایرانی | ||
| مقاله 8، دوره 17، شماره 34، اسفند 1397، صفحه 185-204 اصل مقاله (696.75 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22103/jis.2018.10554.1745 | ||
| نویسندگان | ||
| مجاهد غلامی* 1؛ امیرحسین مقدس2 | ||
| 1استادیار بخش زبان و ادبیات فارسی. دانشکده ادبیات و علوم انسانی. دانشگاه شهید باهنر. کرمان. ایران. | ||
| 2دانشگاه شهید بهشتی- رشتۀ ایران شناسی؛ گرایش فرهنگ مردم، آداب و رسوم و میراث فرهنگی. | ||
| چکیده | ||
| بر اساس آنچه در آثار مورخین دوران اسلامی آمده است، قدمت شهر شیراز به نخستین سده پس از اسلام بازمی‌گردد؛ امّا پیشینه زبانشناختی گویش شیرازی حاکی از دیرینگی باستانی این شهر دارد. گویش مردم شیراز در طول حیات خود سه دوره تاریخی را پشت‌سر گذاشته است: دوره نخست، دوران باستان و پیش از اسلام است که با شواهد غیرمستقیم، امّا بر پایه اصول زبان‌شناسی قابل ردیابی است. دوره دوم، در بازهای مابین قرون هفتم تا نهم هجری خلاصه میشود. این ایّام، روزبازار رواج و روایی گویش شیرازی است. از قرن دوازدهم هجری، با به‌تخت‌نشستن شهریار زند و نام برآوردن شیراز به عنوان پایتخت ایران، گویش شیرازی رفته‌رفته به لهجهای از زبان فارسی بدل شد. امّا با مهجورشدن این گویش، فهم و بازسازی آن نه تنها برای عامّه مردم، که برای ادیبان و مترجمان نیز کاری بس دشوار گشت. در این جستار، که با تکیه بر منابع کتابخانه‌ای و به صورت تحلیلی فراهم آمده، سعی بر آن است تا ضمن بررسی پیشینه پژوهشی در باب گویش شیرازی، چند و چون ترجمه مثلّث معروف حافظ، موسوم به برگردان هنری ویلبرفورث کلارک، مورد تأمّل قرار گرفته و نشان داده شود که ویلبرفورث کلارک در فهم و به تبع آن، ترجمۀ متن مذکور، به سهوهای متعددی گرفتار آمده است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| گویش شیرازی؛ ملمّع؛ مثلّث حافظ؛ ویلبرفورث کلارک | ||
| مراجع | ||
|
کتابنامه - حافظ شیرازی، شمسالدّین محمّد. (1306). دیوان حافظ. مصحح عبدالرّحیم خلخالی. تهران: کتابخانۀ کاوه. - حکمت‌شیرازی، علی‌اصغر. (1363). جامی. تهران: توس. - حمیدیان، سعید. (1391). شرح شوق. ج5. تهران: نشر قطره. - رحیمیان، جلال. (1391). توصیف گویش شیرازی. شیراز: مرکز نشر دانشگاه شیراز. - روح‌بخشان، عبدالحمید. (1375). «سابقۀ لهجه‌شناسی علمی در ایران». نامة فرهنگستان. ش3. دوره 2، صص 176-181. - رستگار‌فسایی، منصور. (1394). شرح تحقیقی دیوان خواجه شمسالدّین محمد حافظ‌شیرازی. بر اساس تصحیح پرویز ناتل‌خانلری. ج6. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. - رضایی‌باغ‌بیدی، حسن. (1382). «شیرازی باستان». گویش شناسی. ضمیمۀ نامۀ فرهنگستان. ش1، صص 32 -40. - سودی‌بسنوی، محمد. (1366). شرح سودی بر دیوان حافظ. تصحیح عصمت ستّارزاده. ج4. تهران: زرّین و نگاه. - شاردن، ژان. (1372). سفرنامه شاردن. ترجمه اقبال یغمایی. ج2. تهران: طوس. - صادقی، علی‌اشرف. (1391). «ابیات شیرازی سعدی در مثلثات». زبان‌ها و گویش‌های ایرانی. ضمیمۀ نامۀ فرهنگستان. ش1، ص 5- 37. - صادقی، علی‌اشرف. (1389). «بعضی ویژگی‌های ابیات شیرازی سعدی در مثلثات». سعدی‌شناسی. دفتر سیزدهم، صص106- 110. - گوهرین، سید‌صادق. (1376). شرح اصطلاحات تصوّف. ج2. تهران: زوّار. - موسوی‌بجنوردی، کاظم. (1391). حافظ: زندگی و اندیشه. تهران: نشر دائره‌المعارف بزرگ اسلامی. - مؤیدشیرازی، جعفر. (1357 الف). «مثلّثات سعدی، حافظ و شاه‌داعی1». ماهنامه یغما. ش7، صص 417-421. - مؤیدشیرازی، جعفر . (1357 ب). «مثلثات سعدی، حافظ و شاه‌داعی2»، ماهنامه یغما. ش8، صص 489-495. - مهاجرشجاعی، پرویز. (1384). «شرح غزل ملمّع حافظ». مجله حافظ. ش15، صص 53–54. - همایی، جلال‌الدّین. (1370). فنون بلاغت و صناعات ادبی. تهران: هما. - یزدانپرست، حمید. (1387). «فارس و زبان روزگار سعدی». مجلّه اطلاعات سیاسی-اقتصادی. ش255 و 256، صص 194-211. - Browne, E. (1895). »Some Notes on the Poetry of the Persian Dialects«. The Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland. Pp. 773-825.
- Wilberforce Clarke, Henry. (1905). Translation of Hafiz Divan. Shiraz: Honar-e-Bistom, P 445 . | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 686 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 466 |
||